Oturdum ağladım, halada ağlayasım var... Ruh halim pek yorgun, ağlamaklı bu aralar...Ama beni esas yoran şey Can'ın daha sabah ilk öğünden başlayarak gün boyu ona sunduğum her yiyeceğe yemek istemiyorum, tokum ben diye yaklaşması...Hakikaten çok ama çok yoruyor bu beynimi ve ruhumu...Çok geriliyorum...Zaman zaman kendimi telkin edip bir süre sakin bir anne oluyorum ama sonra zaman ve çevre etkisi ile canavarlaşıyormuyum neyim? Bende anlamıyorum...Ama gereksiz bir ısrar ve abartı değil kızmam bunu biliyorum çünkü Can sabah uyandığında bile tok...
Bu aralar yazlıkta olmamızın, kalabalıkta şımarmasınında etkisi ile sık sık gözyaşlarına başvuruyor ilgi çekmek için...Yemek konusunda yüz bulamayıncada bu sefer diğer taktiğiine geçiyor bir süre senle muatap olmadan kendi zaman geçiriyor(Ona bulaşmayasın diye) sonra canı sıkılmaya başlayıncada bahaneler bulmaya çalışıyor yiyeceklere o büyük, o şöyle, o böyle...Sadece meyve ve ıvır zıvır şeyleri çiğneyerek yiyor can...2 yaşını geçti ve bu kadarına ancak alıştırabildim. Anlatırken bile çok yorgunum... Biliyorum Allah dert vermesin, sağlık versin, geçicek, büyüyünce yiyecek bu günleri hatırlayıp ne boş üzülmüşüm diycem ama şu an o kadar olgun düşünemiyorum en azından bu kadar sık yaşayınca...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder