Can'ım bugün kreşe başladı. Aslında yaz boyu bilinçaltına bu fikri yerleştirdim, sürekli büyüdüğünden okula gideceğinden, eğleneceğinden, orda yapacakları etkinliklerden bahsettim sonra kreşe karar verme aşamasında birlikte gezdik. Ve karar verdiğimiz okulumuzun evimize yakın olan şubesi bu sene ilk defa açılacaktı, bu yüzden yaz boyu inşaat halinde olan okulumuzu yapım aşamasında ziyaret ettik, planlar yaptık birlikte... okul açılmadan 1 hafta öncesinde adaptasyona başladım ben bikaç kez beraber gittik bahçesinde oynadık, bir daha sınıfları gezdik, bir gün öğretmenimizi de diğer şubeden çağırdık 1 saat onunla oynadık(ne yalan söyliyim korktuğum gibi olmadı kısa sürede can ile kaynaştılar). herşey bu kadar hazır görünürken okulun açıldığı ilk adaptasyon haftasında da yazlıktan anneannemizi çağırdık onunla başlaması benim ile başlamasından daha kolay olacaktı çünkü. bir iki mızıldanma harici anneannenin onu bekleyecek olma fikri ile sorun çıkarmadı o yarım gün kalışların sonunda da ben gidip aldım okuldan can'ı. Beni gördükten sonra okulda 1 dakika daha kalmak istemiyor ama sorunda aksettirmiyordu. Nihayet bu sabah ben bırakacaktım ve tam gün orada kalıcaktı, yani tam anlamı ile kreş hayatımız başlıyordu. Korktuğum gibi oldu.Kreşin kapısında girmek istemedi, öğretmeni kucağına alınca da ağlamaya başladı :( Çok zordu. Gerçi sonrasında oynadıkları odaya camdan baktım ağlamıyor ama öğretmeninin kucağından da inmiyordu :( Orda dik durdum ama sonrası çok zordu çooook.... Anneme bırakırken meğer ne kadar rahatmışım, bildik bir yere bırakıyordum çünkü...Yabancı bir yere terk etmişim gibi hissettim, erkenmiydi, yanlış mı yaptım, yarım günmüydü derken Psikolog arkadaşım Sibelim aradı. "Sakın düşünme sen doğru olanı yaptın" dedi. Bunu birinden duymaya çok ihtiyacım vardı, her ne kadar doğru olanın bu olduğunu bilsemde ilk profesyonel ayrılığımızdı :( Can'ım oğlum biliyorum ki çok güzel günler geçirecek, çok güzel arkadaşlıklar edineceksin orada.Umarım senin için doğru bir yer seçmişizdir. Burdan geri dönüş yok, artık bence okullu oldun ve hayat başladı senin küçük dünyan için. dilerim çok mutlu olursun. Öğrenme isteğin her geçen gün artar, hayal gücün hiç azalmaz bir anne olarak işte o zaman "DOĞRU OLANI YAPTIM" diyip içim rahat edicek çünkü. Seni gün içinde bile çok özleyen.. Annen :)
