En son ne zaman 2 kişi bir yere gittik hatırlamıyorum.hakkikaten o gece yatarkende bunu düşündüm ve hatırlayamadım. sanırım çoook uzun zaman olmuştu. oysa biliyordumki çocuktan sonra çiftler kendilerinede zaman ayırmalıydı ama gel görki pratikte canı bırakıp birşeyler yapmak konusunda yeteneksiziz.sanki ona haksızlık yapıyor gibi hep bir suçluluk duygusu...
Can'a 1 sene önce aldığımız ve en çok kullandığımız elimiz ayağımız gibi olan sert kendinden tabaklı önlükten almamız gerekiyordu.zira annemdeki kopmuş, bizdekide kopmaya yaklaşmıştı.o önlük olmadan yemek yedirmek imkansız yahut bir facia çünkü! Forumdaki mothercare'e gidicez. keremle ömer'in anneannede olmasını fırsat bilip can'da onlarla oynasın diye oraya bırakıp gidicez.ordanda hastaneye ablamların yanına geçmiş olsuna gidicez. neyse annem biraz mırın kırın etti bende çıkıcaktım falan diye ama hastaneyede gitmemin gerekliliğini bildiği için razı oldu. bastık foruma. önlük yok!hayal kırıklığı 1! hızla 1-2 mağaza baktık.kipaya giricez alışverişe ama karnımız aç. bişeyler atıştıralım sonra kipaya girer hastaneye uğrar canı alırız dedik zaman az. ahmet bişeyler almaya gitti ben cafede oturuyorum. Annem aradı "ne zaman geliyonuz?,hastaneye daha gitmediniz mi" çıktığımıza dahası can'ı almadığıma bin pişman oldum. oysa aylar yıllar sonra başbaşa dışarda bişeyler yiyecek, romantik bir market alışverişi yapacaktık , çok gördüler... markete girmeden bastık hastaneye özlemler ayrılmış ordan, yani boşuna gittikmi! eve dönüş yolunda ahmet yanlış yola girdi zaman kaybettik derken mutsuz mutsuz eve vardıkki, evde kimse yok!kimi maçta, kimi agora'da. yani bizi bekleyen yok..
Sözde başbaşa bir kaç zaman geçirmiş olmanın mutluluğu....:(
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder